|
همزمان با تیزتر شدن پیکار "کار و سرمایه" در چارگوش گیتی، بالاتر گرفتن تنش های منطقه ای-جهانی
پیش گفتار
درگیری ها بر سر اندوخته های نفتی-گازی و راه های ترانزیتی آن پس از ارزیابی نگاشته شده در سال نود و سه خورشیدی (که در زیر آورده ایم)، بالاتر گرفته است، باری درون مایه ی آن که نبرد است بر سر "سهم" میان "بالایی ها"، کمابیش یکسان مانده است. با نگرش به رده آرایی های نوین و پیکارهای تازه ی نیروهای ملی-دمکراتیک در منطقه و جهان، و ویژگان بودن بیشتر کارگران و مزدبگیران در جنبش های مردمی، می توان درخواست های زیر را نیز در دستورکار نهاد و برای پیاده سازی آن حساب شده و گام به گام زمینه چید. در این راستا، در "نمونه ی عراق" (یکی از کانون های تنش های منطقه ای-جهانی)، دانسته، بر خواست های اقتصادی در خدمت "پایینی ها" پای فشرده ایم، چرا که نبرد سخت و خونبار "کار و سرمایه" در کشورهای نفتخیز که از چشم رنجبران پیکاری است برای دگرگونی های بنیادی و اقتصادی-اجتماعی بویژه در ستیز با کنسرن های نفتی-نظامی-مالی و ریزه خواران سرمایه سالار آنان، در این چندساله پهنای و ژرفای بیشتری گرفته است
یکم: کوشش برای لغو قراردادهای نفتی تحمیل شده از سوی استعمارگران
دوم: تلاش برای برچیدن پیمان نامه های بازسازی زیرساخت های ویران شده از سوی اشغالگران
سوم: رفتن به دادگاه و نهادهای جهانی برای درخواست تاوان ها و غرامت های سنگین جنگی
چهارم: گسترش همکاری های منطقه ای میان کارگران و مزدبگیران بویژه در بخش های نفتی-گازی، و برپایی همبستگی های ضدسرمایه داری-ضدانحصاری (و نه تنها ضدنولیبرالی) کشوری و فراکشوری
و پنجم: کوشش برای برچیدن پایگاه های نظامی-امنیتی کشورهای بیگانه و تلاش برای کشاندن سپاهیان مردمی کشورهای نفتخیز به جنبش کارگران و مزدبگیران، آنهم در راستای رهایی از تقسیم کار نابرابر و استعماری جهانی، و پیاده سازی کم هزینه تر دگرگونی های بنیادی کشوری-منطقه ای
این پیش گفتار را با بخشی از کتاب "آژیرها برای که به ندا در می آیند"، سروده ای از "عراقی" که "حافظ" خود را "فریاد" کننده ی "ره دلسوز" وی می دانست، و نیز چکامه ی "ما خاوریان چه خونینیم"، می انجامانیم
از کتاب آژیرها برای که به ندا در می آیند
چندی پیش دبیریکم پیشین حزب دمکرات مسیحی آلمان در واکنش به واخواهی های فزاینده ی نیروهای دگراندیشِ کشورش، گفته های گوبلز وزیر تبلیغات هیتلر را بازخواند: "آیا شما جنگی سراسره می خواهید". گوبلزها را، گویی "شبحی" تازه از خواب زمستانی بیدارانده است. این جنگ افروزان، آرام آرام جهان را به سوی پرتگاه های سده ی بیست میلادی می نزدیکانند. در سال دو هزار و هیجده میلادی، و در پی بمب گذاری های پرسش برانگیزی که به کنترل امنیتی بسابیشتر نهادهای اجتماعی در متروپل های سرمایه داری انجامید، سرفرمانده پیشین ارتش امریکا در اروپا، به روشنی سیاست جنگ افروزانه و خونبارانه ی کنسرن های جهانی به یاری "ناتو" را، برای چیره ماندن درازگاه سروران جهان بر گلوگاه های اقتصادی به فرتور کشید: "این امر گریزناپذیر نیست، باری بسیار محتمل است، که ما پانزده سال دیگر با چین در جنگ" باشیم
چکامه ای از "عراقی" با کمی دگرسانی، که گوییا پیام آور دوستی مهرآگین و سُروروار (و نه سوگوار) او و سترگ-سراینده ی کشورما "حاقظ" است، و ما آن را اینجا بهانه وار برای بسابالیدن دوستی و برادری میان مردمان نگون بخت، باری بی باک و برزنده ی عراق و ایران، این دو گاهواره ی دیرگاه فرهنگ آدمیزادی، برگزیده ایم
مرا این دوستی با تو گذاری این سرایی بود
گذشت این سرایی را دگر کردن توان؟ نتوان
و این هم "پیامی" رزم وار به خونین-خاوریانِ دربند ریزه خوارانِ "قیصرانِ" جهان: چکامه ای سروده شده در کوران "بهار خاوری" که رسانه های جهان به نادرست "بهار عربی" اش نامیدند، چرا که از ایران آغازیده، و از آن همان زمان با دم های سوداگران رنگارنگ به زمستان رانده شده بود. آنچه که، در این بزنگاه تاریخی نیز بازخواندنی ست، اگر که هـــــم نبندیم و نـــــو نگردیم
آه مصر! چه خونینی
و زخم های کهنه ات بیرون جهیده اند دیگربار
زخم های پارینه
زخم های نابسته
و دشمنانت
که ابوالهولان جهل را
در شاهراه نیل گون جهان
کشتیبان می خواهند
بر دردهایت خرافه های شور می پاشند
پشتاپشت
ایران فردا! مصر
تو و من سده هاست می دانیم
آسیاب خرافه
با خون و جهل می چرخد
و زراندوزان «آسمان» و زمین
به گاهِ نیاز
تندتر می چرخانندش
خلیفه های بازاری
خلیفه های نامصری
خلیفه های انیرانی
نوخلیفه های استعماري
اکنون که برخاستی
دلیر باش در روشنگری
پیگیر باش در دادخواهی
استوار باش در خودباوری
آری
ما خاوریان خونینیم امروز
و زخم های کهنه ی مان بیرون جهیده اند دیگربار
اما
خواهیم بست زخم ها را
خواهیم شکست بت ها را
خواهیم سوزاند آسیاب ها را
خواهیم برافراشت بادبان ها را
اگر که هم بندیم
اگر که نو گردیم گردیم
رخدادهای خروشان تر در راهند
در پاسخ به تنش های نوین منطقه ای: برگرفته از بیانیه تحلیلی هنرمندان و نویسندگان در تبرماه سال نود و سه که هنوز نمایگر بخش چشمگیری از دگردیسی های منطقه ای –جهانی تاکنونی است
تنش های خونبار در کانون های نفتی باختر آسیا برای جنبش ملی و دمکراتیک مردم ما از برجستگی بسزایی برخوردار است. نگرش به این رویدادها از آن روی بیش از پیش اهمیت می یابد، که همزمان است با «بزرگترین بحران نظامی سده ی بیست و یک میلادی در اروپا» و «طولانی ترین بحران اقتصادی در جهان». این بحران در سال های پایانی سده ی بیست میلادی آرام آرام آغازید و در آستانه ی سده ی بیست و یک میلادی فراشتابید. بر پایه ی واپسین داده های بانک جهانی و صندوق بین المللی پول، از پایان یافتن بحران ژرف اقتصادی هیچ گونه نشانی نیست: نه در کشورهای صنعتی، و نه در کشورهای رو به رشد. تازه ترین آمارها پیرامون بزرگترین اقتصاد جهان در سه ماهه ی اول سال دو هزار و چهارده میلادی نیز نشانگر منفی ترین رشد اقتصادی در امریکاست، پس از بحران ژرف سال دو هزار و هشت میلادی
اشغال نظامی عراق، و در پی آن به چنگ آوردن بخش بزرگی از انباشته های نفتی-گازی باختر آسیا که تونی بلر نخست وزیر وقت انگستان چندی پیش بدان آشکارا اعتراف نمود، کوششی بود برای چیرگی بر این بحران ژرف در کشورهای صنعتی. یکی از سندهای تازه ی صندوق بین المللی پول در پیوند با دولت های ورشکسته و بدهکار، نشاندهنده ی برنامه ریزی های گسترده اند برای «نبرد» با این بحران از جیب کارگران و دیگر مزدبگبران جهان: از پس اندازها و مالکیت های کوچک خصوصی-دولتی گرفته تا برجسته ترین مراکز اقتصادی کشورهای صنعتی و رو به رشد. در این میان انباشته های انرژی جهان جایگاه ویژه ای دارند
ذخيره های نفتی عراق پس از ذخيره های نفتی عربستان در رده دوم جهانی جای دارد، و پس از اشغال آن کشور، توليد نفت در عراق به چند ميليون بشکه در روز فرافزوده و برنامه ریزی برای تولید دوازده میلیون بشکه ای در دستور کار است. بر پایه شماری از پیمان نامه های نفتی، به شرکت های غول آسای خارجی نقشی تعيين کننده و اصلی در اداره بيش از هفتاد درصد از ذخيره های نفتی ثابت شده ی عراق واگذاشته اند، آن هم برای مدت بیست سال و با امکان تمديدپذیری. شرکت هایی چون شل و اکسان موبيل و بريتيش پتروليوم از جمله غول های نفتی شرکت کننده در این پیمان نامه ها هستند
کوشش برای تاراج بیش از پیش اندوخته های نفتی-گازی منطقه از سوی کنسرن های جهانی نه تنها در عراق، بلکه در ایران نیز به شدت در جریان است. همانگونه که در پیام سی ام کمپین گوشزد نمودیم، « رایزنی های نظام ولایی با کنسرن های نفتی پیرامون پیمان نامه های مجهول و طولانی» دنباله دارد و این گفتگوها همراهند با بالا گرفتن بسابیشتر موج خصوصی سازی ها و یورش های گستاخانه تر به جنبش های کارگری و دانشجویی و زنان. نقطه مرکزی و گرهی اين خصوصی سازی ها (بخوان «تیول داری» های ولایی در ایران، و «تیول داری» های تیره ای-آیینی در عراق) صنعت نفت ايران و عراق است
این فرایند در ایران از دوران ریاست جمهوری رفسنجانی گام به گام آغاز و پس از آن بی گسست پیگیری شد، و از سوی دولت «تدبیر و امید» وارد برشی تعیین کننده گردید
به یاد داشته باشیم که مسئول ستاد اصل چهل و چهار وزارت نفت که وظيفه آن عملی ساختن «ابلاغيه ولی فقيه»پیرامون این اصل قانون اساسی بود، کمی پس از «این حراج ولایی» گفت که صنعت نفت می بایست چند ساله «خصوصی» شود، یا به گفته دیگر، به «دزدان ولایی» و «دزدان دریایی» سپرده شود. در اعتراض به این «حراج» ها و «بیداد» هاست که دکتر محمد ملکی فریاد برمی آورد: «جناب آقای خامنهای باید به مسئولیتهای خود در آنچه در این سی و پنج سال پیش آمده، اعتراف کند و از ملّت بخواهد استعفای او را به علت عدم توانایی در رهبری جامعه و نداشتن صلاحیت لازم و کافی بپذیرد ... مسئول اوّل همهی نابسامانی ها کسی جز ولی فقیه نیست و تا چنین نظامی برپاست، همین آش است و همین کاسه. وضع روز به روز بدتر میشود و می بینیم که با روی کار آمدن آقای روحانی هم وضع بر همان منوال پیش است. زندانها از دگراندیشان پر است، حصرها ادامه دارد، گرانی و فقر و فساد و دزدی بیداد» می کند
نگریستنی اینکه، درست در اوج این نابسامانی ها و فسادها يحيی آلاسحاق رييس اتاق بازرگانی ايران، سخنگوی «پارلمان انگلی بازار» و دشمن دیرینه ی جنبش کارگری برملا می سازد که همزمان با رایزنی های اتمی، در حوزه های نفتی در «طول پنج سال پانصد ميليارد دلار سرمايه گذاری قطعی» شده است و در بقيه حوزه ها اين «رقم سیصد تا چهارصد ميليارد دلار» خواهد بود. بنا به داده های روزنامه ی «دنیای اقتصاد» و دیگر رسانه ها، پیمان نامه های ایران نیز چون عراق، قراردادهایی هستند «بیست-سی ساله» و مبتنی بر «مشارکت در توليد و مالکيت». بر پایه ی این داده ها «شرکت های نفتی بين المللی با توجه به تحولات سياسی ماه های اخير در ايران و توافق ژنو به خوبی دريافته اند که قرار است در ماه های آينده، تحولی بزرگ (بخوان سودی سترگ برای کنسرن ها) در عرصه سياست خارجی ايران» خودنماید
درگیری های خونین بر سر «سهم بیشتر» از انباشته ها و دارایی های کشورهای منطقه، میان زراندوزانی که جنگ را برای انحراف افکار عمومی مردم خود از بحران های ژرف اقتصاد درونی «نعمت» می دانند، به شدت ادامه دارد: در یک سو «کنسرن های نفتی-نظامی-مالی» جهانی جای گرفته اند، و در دیگرسو «سهم خواهان بزرگ» (هم چون ایران و ترکیه و عربستان و اسراییل) و «سهم خواهان کوچک» (تیول دارانی با اسم رمز «کرد» و «شیعه» و «سنی») منطقه ای
تاکنون با دولت های «خودگردان» در شمال و جنوب عراق چندین پیمان نامه ی نفتی-گازی نان و آب دار بسته شده، و کوشش برای بستن پیمان نامه های تازه با «خلافت گرایان سنی» عراق نیز در جریان است. در زمینه ی «به اصلاح» خودمختاری های منطقه ای گفتنی اینکه، راست ترین کاندیدای ریاست جمهوری پیشین امریکا از ایالت نفتی تکزاس نیز از آتشین ترین هواداران خودمختاری - بخوان «تیول داری» های محلی - در آن کشور بود، و موج «تیول داری» ها در کشورهای بحران زده ی اروپایی هم دم به دم بالا گرفته است: از باسک و کاتالانیا و اسکاتلند گرفته، تا ونیز و ساردنی و بایرن
در باختر آسیا طرح «تیول داری استعماری» یا «نقشه ی جدید» پنتاگون، عمــــــــــلا در پاره ای از کشورها چون عراق و سوریه و پاکستان و افغانستان پیاده شده، و در دیگر کشورهای منطقه چون ایران و ترکیه و عربستان «رو به پیاده شدن» است (طرح تقسیم بندی جدید استان های ایران از سوی «ولاییان» که در آن خاور ایران را از خراسان تا دریای عمان به «سلطان خراسان» - آستان قدس رضوی- وانهاده اند را نیز می توان در چارچوب «نقشه ی جدید» پنتاگون ارزیابی کرد، آن هم پس از پیاده شدن «نسخه ی اقتصادی» کانون های مالی جهانی در ایران ولایت زده: رییس صندوق بین المللی پول چندی پیش «طراحی و سیاست های اجرایی» رژیم انگلی-وارداتی-نفتی ولایی را «الگویی مناسب برای کشورهای نفت خیز منطقه» خوانده) بود
ما در این هنگامه ی پیچیده ی داخلی-منطقه ای-جهانی، و همزمان با رشد گام به گام جنبش «پایینی ها» در سرزمین مان، هم چون گذشته همه ی کنشگران جنبش های دانشجویی و زنان و هنرمندان و آموزگاران (و در رده ی نخست جوانان)، و نیز همه ی نهادها و سازمان ها و حزب های ملی و دمکرات کشورمان را به «همبستگی بیشتر»، و نیز «پشتیبانی کاراتر» از جنبش بالنده ی کارگری، که نمودی است از خیزش دوم و ژرف تر توده ای (پس از خیزش هشتاد و هشت)، فرا می خوانیم. بدون پشتیبانی همه سویه ی کارگران و مزدبگیران، همان گونه که انقلاب مردمی بهمن به روشنی برنمود، جنبش ملی-دمکرانیک کشورمان نمی تواند به پیروزی دست یابد و آرمان های صدساله ی مردم مان را جامه عمل پوشاند
در این برش از پیکار، پیشنهاد ما به زندانیان سیاسی و همه ی رزمندگان راه آزادی و استقلال و عدالت اجتماعی کشورمان، پیروی از زندانیان سیاسی و پیکارگران سال های «جنبش ملی شدن نفت» در ایران است. در آن سال ها زندانیان سیاسی از درون سیاهچال ها، سیاست های نفتی وطن فروشانه ی دربار و ریزه خواران استعمار را نشان گرفتند، و بندهای زندان را به رزمگاه و آتشگاهی برای برافروختن افروزه های جنبش ضداستعماری فرارویاندند. این «آتش خندان» را اکنون نیز می توان در همه سو فراز و فرازتر برافروخت
آزادی خواهان، دادجویان و صلح دوستان
جنبش رو به رشد «نود و نه درصدی» های سرزمین مان همپا با پیکار دادخواهانه ی توده ها در چارسوی جهان، به جنبش یکرنگ پیشین مان، نمایی داده است رنگارنگ و برگرفته از واقعیت های اقتصادی-اجتماعی-سیاسی کشورمان
بر گرد خواست هایی چون پایان دادن به حراج سرمایه های ملی و پیاده سازی بی کم و کاست اصل چهل و چهار قانون اساسی، آزادی همه ی زندانیان سیاسی، فرونشاندن بی درنگ موج تازه ی سرکوب نیروهای ملی و کنشگران کارگری، لغو نظارت استصوابی و حکم حکومتی، و جلوگیری از دخالت نیروهای امنیتی-سرکوبگر در پیکرگیری نهادهای دمکراتیک و بالنده ی مردمی، می توانیم هم بندیم، و با پایان دادن به این «شب سیاه»، از بازخوانی رویدادهای خانمانسوز پایان برش صفوی (صد سال جنگ و ویرانی) که در آن «ملاباشی ها» سهمی بزرگ داشتند، جلوگیریم
همان گونه که در بیانیه ها و پیام های پیشین نیز برنموده ایم، با بسیج نیروها بر گرد این گونه خواست های اقتصادی-اجتماعی-سیاسی می توان انتظار داشت که جنبش ملی شدن نفت «با پهنا و ژرفایی به مراتب بیش از دهه ی سی» فراروید و در پرتو آن نه تنها کشور ما، بلکه باختر آسیا بتواند خود را از بندهای استعماری چند سده ای برهاند
پیروزی در این راه پرسنگلاخ، بویژه وابسته است به خنثی سازی بسیار هوشمنـــــــــــــــدانه ی سیاست «تفرقه بیانداز و حکومت کن» از سوی دزدان ولایی و دزدان دریایی در هر پوششی: چه در جامه ی جدایی افکنی های اندیشه ای-آیینی و چه در پیکر تنش آفرینی های تیره ای-سازمانی
آری، پس از بیش از یکصد سال پیکار بسیار دشخوار و خونبار، گاه آن است که این بار «پایینی ها» خانه ی مشترک و تاریخی، اما تاریک مان را، آفتابی کنند (افزوده ی ما: «جنبش آبان ماه سال نود و هشت» که دنباله ای بود از «خیزش کارگری پاییز نود و هفت»، نمایی بود از این پیکار بسادشخوار کارگران و رنجبران برای آفتابی کردن این خانه ی) تاریخی
این بیانیه را در آستانه ی سالگرد «قیام سی ام تیر» سال سی و یک، که به برافروختن جنبش ملی شدن نفت در نبرد با استعمار نفتخوار در ایران و باختر آسیا انجامید، با بخشی از ارزیابی یکی از کارشناسان امور بین المللی و استاد دانشگاه کانادا، به پایان می بریم
نقشه جديد و تقسيم شده ی منطقه بعنوان دکترين پنتاگون رسما بيان نمی شود، اما از آن در برنامه های آموزشی کالج دفاعی ناتو برای افسران عاليرتبه ارتش آمريکا استفاده می شود. از ايران، پاکستان، افغانستان، عراق و سوريه قرار است نقشه ی جديدی برای منطقه بيرون بياورند. سازمان اطلاعاتی پاکستان به نيابت از سوی سازمان های اطلاعاتی امريکا از القاعده حمايت می کند. اين سازمان از شاخه های فرعی سيا است. القاعده نيز مخلوق سيا بشمار می آيد که سازمان اطلاعاتی پاکستان، به نيابت از سوی سازمان های اطلاعاتی آمريکا به طور پنهان از آن حمايت می کند. دخالت القاعده و يا سازمان اطلاعاتی پاکستان در توطئه ترور بی نظير بوتو نشان می دهد که سازمان های اطلاعاتی آمريکا يا از اين ترور آگاهی داشته اند و يا در آن سهيم بوده اند ... سياست خارجی واشنگتن به گونه ای فعال در مسير تجزيه سياسی و بالکانيزه کردن پاکستان قرار گرفته است. اين روش در دل طرح های جنگی آمريکا قرار دارد و دو کشور "افغانستان و ايران!!!" را نيز دربرمی گيرد. هدف گسترده تر ايالات متحده، ازهم پاشی دولت شهرها و ترسيم دوباره ی مرزهای عراق، ايران، سوريه، افغانستان و پاکستان است. ذخائر عظيم نفت و گاز پاکستان عمدتا در بلوچستان قرار دارد، خطوط لوله های نفتی که از اين استان می گذرد، موجب شده تا ارتش به منظور حفظ "منافع استراتژيک نفتی انگليس و آمريکا" (بخوان کنسرن های نفتی)؛ در اين منطقه حضور مستــــــــــــــــمر نظامی داشته باشد. بلوچستان از لحاظ وسعت، چهل در صد خاک پاکستان را تشکيل می دهد و صاحب ذخائر مهم نفت و گاز و همچنين ذخائر وسيع مواد معدنی می باشد
بیانیه تحلیلی هنرمندان و نویسندگان با عنوان "رخدادهای خروشان در راهند"، تبرماه سال نود و سه
یادداشت یکم
بازخوانی درگیری های بزرگ و خونباری چون سده ی بیست میلادی در خاور آسیا که فرمانده ی پیشین ارتش امریکا در اروپا بدان آماژه و اشاره کرده، هم چون باختر آسیا، از آن میان، وابسته است به چندایی و چگونگی چیرگی "پایینی ها" و ویژگان جنبش های کارگری-انقلابی این کشورها بر گلوگاه های سیاسی-اقتصادی
یادداشت دوم
از بازآمدن اینگون رخدادهای سده ی نوزده میلادی می توان جلوگرفت: «از جهت تحریک و انتریک از جانب انگلیس در کشور ما، تاریخ این دوران غنی است. از آن جمله در پشت رویدادهای مربوط به قتل گریبایدوف ادیب و شاعر بزرگ روس، مرگ مرموز و زودرس عباس میرزا نایب السلطنه، حوادث هرات، قتل قائم مقام و امیرکبیر، موافق اسناد و مدارک فراوان می توان بازی های چرکین دیپلماسی انگلستان (و امروز امریکا و انگلستان و "ناتو" یی های توپدار) را دید. شعار استعماری «دفاع از هندوستان»، کوشش انگلستان برای حفظ نظارت خود بر افغانستان (چون پیمان نامه های استراتژیک امروزین)، تمایل انگلستان به تبدیل ایران به کشور دست نشانده و بازار فروش کالاهای خود (چون بازار مصرفی-نفتی کنونی)، شیوه های پلید فاسد کردن، رشوه دادن، شایعه افکندن، کشتن مخالفان آن هم با دشنه از پشــــــــــــــــــــت (مانند کشتارهای چند دهه ی گذشته با یاری جیره خواران و ماموران رنگارنگ و پنهان خود)، چنین است پیش درآمد رعشه آور سیاست های استعماری انگلستان در کشور ما … قرارداد (ترکمن چای) از قرارداد گلستان به مراتب بدتر بود، ولی اقدامات کاملا خبط و گاه فتنــــــــــــه انگیز سیاسی، مانند فتوای جهاد روحانیون علیه روسیه به تحریک عمال انگلستان، سپس اعلان جنگ از جانب ایران به روسیه به غرور برخی تجدید سازمان های سطحی در ارتش (کمابیش چون رجزخوانی های امروز پاره ای از بلندپایگان سپاهی و ارتشی)، علیرغم توصیه صریح میرزا ابوالقاسم قائم مقام پیشکار ولیعهد در جلسه مشورتی با حضور فتحعلیشاه در مورد خودداری از تجدید جنگ با روسیه، ایران دوران فتحعلیشاه را به کاری که فاجعـــــــــــه آمیز بود (همانند فاجعه ای که امروز نیز می تواند بازخوانده شود)، کشاند. در این دوران ناخرسندی مردم از درباریان و مستبدان بزرگ و کوچک (چون تنفر کنونی مردم ما از زورگویان ولایی و اشرافیت روحانی شیعه) به جایی رسیده بود که حتی یکی از روحانیون تبریز به نام میرفتاح -که عباس میرزا ولیعهد در نامه ای به قلم قائم مقام او را «فتاح غیرعلیم» نامیده- بر راس انبوهی از مردم تبریز به پذیره ی سربازان روس رفت (چون امروز که «دست های پنهان» در جای جای ایران خود را در پشت ناخرسندی های مردمی پنهان کرده و برای فروپاشاندن ایران و ایجاد «خاورمیانه» ی نوین برنامه ریزی کرده اند) … هوشمندی و اطلاع فراوانی از سیاست جهانی لازم بود که در آن هنگام وظایف دیپلماسی خارجی ایران به نحوی منطقی و به شیوه ای اجرا شود که بتواند بهترین مقوی استقلال این کشور باشد. چنین انتظاری از اولیای یک نظام خفته و فرتوت و سخت عقب مانده ی آسیایی که در دام تحریکات رقبای استعمارطلب افتاده بود، انتظاری غیرمنطقی است (درست چون شرایط کنونی و فرمانروایی واپس مانده ترین لایه های اجتماعی بر کارهای کلیدی کشور). این نظام حتی سیاست مدارانی را که متوجه کنه حوادث بودند و مشی عاقلانه تری را تعقیب می کردند، با خشونت استبدادی از سر راه رُقت» / از کتاب ایران در دو سده ی واپسین
یادداشت سوم
نگاهی به پیامدهای جنگ هشت ساله ی ایران و عراق در این "پیچ تاریخی" درنگیدنی است: در پنج ساله ی آغاز جنگ، از سوی نیروهای جهانی روکردهای برجسته ی صلح جویانه دیده نشد. انگیزه های آن روشن بود: کنسرن های نظامی، پیروزمندان جهانی جنگ، امکان دنبالیدنِ تنش ها را انباییدند. داده هایی در این زمینه: سال 1984 عراق به بزرگترین واردکننده ی ابزار جنگی در جهان فرارویید و جنگ افزاری هایی در مرز چهار میلیارد دلار درآورید. تنها میان سال های 1981 تا 1985 نزدیک به 24 میلیارد دلار ابزار جنگی به عراق فروخته شد. ایران در همین برش، واردات ارتشی در مرز 6 میلیارد دلار داشت (در آغاز جنگ از انبار لشکری شاه، بیشتر بهرمی بردند). برآیندِ اقتصادیِ سپاهیگری در هر دو سو، سرسام آور بود. عراق نزدیک به 60 درصد، و ایران در مزر 40 درصد از بودجه ی خود را به جنگ وانهاد. زیان های ساختاری و صنعتی برای ایران بیش از 600 میلیارد دلار، و برای عراق بیشتر از 400 میلیارد دلار بود. سنجشی در این گستره: همه ی درآمدهای نفتی دو کشور از آغاز استخراج نفت، ایران از سال 1919 و عراق از سال 1931، تا سال 1988 تنها نزدیک بود به 400 میلیارد دلار. زیان های اقتصادی ایران پس از وازدنِ پیشنهاد صلح عربستان از سوی پارینگرایان "اسلامی" را (آزادی خرمشهر)، نزدیک به 400 میلیارد دلار می گمانیدند. برآوردها پیرامون شمار کشته های جنگ ایران و عراق گوناگون اند و میان چهارصد هزار تا یک میلیون تن در ناوش و نوسانند. به هر روی، این جنگ پس از دو جنگ جهانی، جنگ کره و جنگ وینتام، پُرکُشته ترین درگیری رزمی سده ی بیست میلادی شناخته می شود
یادداشت چهارم
از آن جا که سیاست برون مرزی دولتی ملی-دمکراتیک در کشورمان چیزی نمی تواند باشد جز بازتاب سیاست درون مرزی مردمی و آشتی جویانه، نیم نگاهی می اندازیم به شماری از آماج های منطقه ای-جهانی: بیرون راندن نیروهای جنگی بیگانه، درانداختن آیین نامه ها و آسان نامه ها برای فراهمیدنِ آسایی و امنیت به کمک کشورهای منطقه، همکاریهای ارتشی همگانی و آشتی جویانه، پایان دادن به جنگها و تنشهای منطقهای، کاهش هزینههای نابایست لشکری، اندوزشِ نیازهای رزمیِ بایست به گونه برجسته از کشورهای همسایه، برچیدن همهی پایگاههای ارتشی-امنیتی کشورهای بیگانه، کوشش برای فروپاشاندن همه ی پیمانهای جنگورانه در پهنهی جهانی و تلاش برای دستیانی به جهانی آزاد از جنگافزارهای کشتار همگانی
یادداشت پنجم
زمینه های اقتصادی سیاست برون مرزی دولتی ملی-دمکراتیک را می توانند این گونه راهکارهای اقتصادی فراهم سازند: گسترش راههای آبی و زمینی و هوایی با کاهش سدهای گمرکی، کوشش برای ایجاد بانک منطقهای، همکاری بانکهای مرکزی کشورهای عضو پیمان منطقه ای (برای نمونه «اکوی بزرگ» دربرگیرنده ی هندوستان و کشورهای کناره ی اقیانوس هند و خاور دریای مدیترانه و قفقاز و آسیای میانه)، کوشش برای گام برداشتن در راه پایهگذاری واحد پول یگانه و اجرای سیاستهای مالی متضمن رشد پایدار و کاهش تورم و حفظ ارزش پول داخلی و هماهنگی سیاستهای مالیاتی، تعیین یک سقف برای کسری در بودجههای دولتی، کمک به رشد اقتصادی در کشورهای کمتوان، کوشش برای ایجاد یک ناوگان دریایی-اقتصادی بسیار توانمند منطقهای برای بازچیرگی بازرگانی پس از چند سده بر آبهای خلیجفارس و دریای عمان و اقیانوس هند و بخش خاوری دریای مدیترانه و دریای سرخ و دریای خزر، گسترش سرمایهگذاریهای منطقهای به جای انباشته کردن دلارهای نفتی در مراکز مالی کشورهای پیشرفته، ایجاد تسهیلات برای گردش سرمایه میان کشورهای عضو، تنظیم سیاست مشترک کشاورزی، کوشش برای ایجاد تعادل در تراز پرداختها، هماهنگی قوانین داخلی، ایجاد شرایط برای کاریابی نیروی کار کشورهای منطقه، به کارگیری امکانات در جهت بالا بردن سطح زندگی کشورهای عضو، کوشش برای رهایی از وابستگی تکنولوژیک از جمله در صنایع کشف و استخراج منابع نفتی و گازی از راه گسترش همکاریها و سرمایهگذاریهای متقابل، بهره گیری از برتریهای جغرافیایی و طبیعی برای بالا بردن سطح رقابتپذیری کالاهای تولیدی و گسترش همکاریهای اجتماعی و فرهنگی و علمی و اداری برای زمینه چینی انقلاب شتابان صنعتی و رهایی از تقسیم کار جهانی تاکنونی استعماری-تک محصولی
ديماه نود و هشت
|
